Kalayaang Lubos mula sa Tanikala ng mga Leon

Bumabalot ang dilim,

paligid ay unti-unting umiitim,

bumibisita na ang takip-silim,

tumatakbo ang oras ng palihim.

Isang araw ang muling lumipas

Kumaway ng sagisag-paalam

kamay ay ikinumpas

s'yang sa maghapon ay wakas.

Wakas ay simula,

at ang simula ay wakas.

Ngunit hindi sa paglipas nitong araw nagtatapos

Ang buhay ni Juan na nakagapos.

Nakagapos sa tanikala ng kahapon,

Sa mapait na karanasang dulot ng kahapon,

Sa bangungot na bitbit ng kahapon,

at sa kasalukuyang hatid ng kahapon.

Gumising ka Pilipinas!

Imulat ang mga mata,

diwang-makabayan ay dapat maglingas!

Mga hinagpis, paingaying parang lata.

Paalipin, huwag sa mga dayuhan

Mas lalong higit na huwag paalipin sa mga kababayan

Pagkat pagkaapi ay syang lagusan sa kamatayan

nitong mga damdaming binabalewala ng kamalayan.

Nasaan na ang iyong tapang,

na minana mo sa iyong lahi?

Ano ngayon't unti-unting sa palikod muli'y humahakbang,

at nagtatago sa saya ng dayuhang sa bayan ay malaki ang mithi.

Hahayaan bang mapawalang-bisa itong kalayaang nakamtan?

Hahayaan bang ang sarili ay maging sunud-sunuran?

Hahayaan na lang na sa pag-unlad ay paurong.

Hahayaan na lang na ang sarili ay api.

Panahon na para bumangon,

pagkat nakakapagpakulo ng dugo

itong kaapihang nililingon

Tara na't maging mga dakilang sugo.

Humanap na ng mga kakampi:

kailangan ng kasangga, katulong, kapanig, kaagapay, kasapi.

Paroo't parito, suyurin ang lahat ng dako

Tara! Tayo'y usong-usong.

Masarap manirahan sa sariling bayan.

wari ko'y mas masarap kung may kalayaan.

Kung saan tatakas ang ibon sa kapit ng mga leon,

kakampi ang mga manok sa kauri nitong ibon.

***takda sa PAHAYAG. :))