Hindi Komportable

Hindi ko mawari kung bakit ba napakabigat ng pakiramdam ko ngayong araw na ito. Hindi ko alam kung paano ako kikilos. Hindi ko alam kung anong mabuti kong gawin. Hindi ako mapakali.

Hindi normal ang araw na ito para sa akin, markang-marka sa aking kalendaryo-  Ika-tatlumpo ng Hulyo taong dalawang libo at labing isa, ganap na alas dose ng tanghali. Ang bigat. Ang saklap. May kung anong dilim ang bumulagta sa akin. Hindi ko na matukoy ang katotohanan sa pantasya. Tulala ako. Hindi umiibo. Pigil ang hininga. Pikit ang mga mata. Madilim, madilim talaga ang paligid. Parang nasa ibang mundo ako.

Katatapos lamang naming mananghalian ng aking mga kabarkada sa isang suking karinderya. Ang sasarap ng mga ulam na aming pinagpipilian- may lechong paksiw, adobo, afritada, chicken carrie, bicol express, sisig at tinola. Wooh! swabe ang tanghalian namin. Nakakainis lang talaga na may kakambal na hirap ang sarap. Hindi talaga madali ang buhay. Hindi. Hindi. Minsan, susubukan ang tibay mo. Darating ang problema kung kailan hindi ka handa.

Masaya na sana ang barkada: tawanan, kulitan, halakhakan nang biglang, "Mae! bakit ka tulala? Anong problema mo?". "Hndi. Hindi ko na kaya! wew." Namumutla na ako ng mga sandaling yaon. Hindi makakilos. Hindi makaimik. "Samahan niyo ako."- sambit ko habang nanggigilid na ang luha sa aking mga mata. Malaking problema ang aking dinadala at hindi ko ito mailabas, masyado kasing komplikado. Hindi ako handa. Hindi ko alam ang gagawin. Saan ako pupunta ngayon? "Tara na! tara na prend. Samahan ka na namin. Ilabas mo yang mabigat mong dalahin."- agad naman nilang sagot sa akin.

Napakabaet talaga ng aking mga kaibigan, wala na akong mahihiling pa. Pero, balik tayo sa kwento. Nagpunta kaming lahat sa bagong destinasyon. "Hintayin niyo ko ha? May tumatawag lang." Pagkatapos kong sambitin ang pahayag na ito ay pumasok na ako sa isang maliit na silid. Gaya ng ibang silid, may pinto ito, may ilaw, may... Abugsshhh. blooookkk. "Solong-solo ko ang silid na ito. Walang dudang masasagot ko ang tawag na ito." Pumostura na agad ako sa isang upuan. Tahimik na nagmumuni-muni. Hindi kagandahan ang amoy dito. Kulong ang lugar. Blooookkk. Ayan, tumatawag na naman! Ang kulit. Masakit at masaklap para sa akin ang mensahe ng tawag na ito. Nakakapanglambot. Nakapipigil-hininga. Nakapamimikit-mata. Nakapaninindig-balahibo.

Unti-unti akong dinadala ng oras sa kung saan-saang dimensyon. May nakikita  na ako ngayong kayumangging kulay. May karagatan din. May mga dahon, dahon ng sili. Maalingasaw ang amoy, pero natitiis pa.May naririnig akong paghimig ng isang babaeng tila lubos na naghihirap. Naramdaman ko ang sakit. Alin na nga ba sa mga nakikita at naririrnig ko ang totoo?.

Matapos ang ilang minutong pagtugon sa tawag, bumalik sa wisyo ang tila naligaw kong isipan." Kailangan ko ng burahin ang alaala ko sa silid na ito. Hindi kasi maganda." Kasabay ng paglagaslas ng tubig, naglaho ang mga imaheng aking nakita kanina. Napawi ang sakit na aking naramdaman. Naglaho ang masangsang na amoy. Natapos na ang tawag...Tawag ng kalikasan. 

Maligaya kong nilisan ang lugar at tinahak ang daan pabalik sa aking mga kabarkada. Hinintay nga nila ako. Hindi nila ako iniwan. "Salamat sa inyo. Sinamahan niyo ako sa paghihirap at dinamayan sa masaklap kong karanasan. Kayo ang kaibigan kong tunay. "

"Drama mo naman Mae. Ang kaibigan, natural ng nagtutulungan. Huwag kang mahihiyang magsabi ng problema. Nandito lang kaming lahat. Sa hirap at ginhawa."- sagot ni Laura.

"haha! madrama ka din pala e."

"oo nga ano?."

hahaha. Nabalot na ng kasiyahan ang paligid at tuluyan ng nabura ang masaklap na karansang nagpatigil sa aking hininga at nagpatindig sa aking balahibo. NAKAKATAKOT. NAKAKAHIYA.  Namangha ako sa tatag ng aking loob, nalampasan ko ang problema kahit hindi ako handa.

--takda sa PAHAYAG. :))

eto yung karagatan. :))

Pinaghugutan: Root

Unconscious Reason Behind Conscious Behavior

            I could consider my family a unique one. It consists of five members- father, mother, sister, brother and me. Uniquely as it goes, my parents managed to build a three-year gap in between their siblings. Even with that gap, I found it hard to manage a close bond with my brother. Reason!? Find out as I tell the story of my family.

            Way back my babyhood years, my father was an employee of “jueteng” now known as “Small Town Lottery” while my mother was an assistant manager at Divina’s Lechon. During those times, I was with my parents whose working far away while my siblings were with my grandparents. With this, the chance for having bonding moments with my brother and sister was very small causing the gap between me and my siblings most especially with my brother. The only time we could be together was when my parents go home once a week. Sometimes, let’s say these once- a- week-visits strike on weekdays so my brother and sister were on school and I was alone playing by myself. When they came home, they made their assignments until around 8pm, that time I was already asleep. In the morning, they’re getting ready for school while my parents and I are getting ready to go back to Quezon (place where they work).  This situation lasted for three years.

            After that, my parents decided to have their own business back here where we originally resides, but the three years without my siblings made it really hard for me to catch up the lost times where we could have a close relationship with each other. I thought it was a good start but it turn out to be the greatest factor of why I became aloof with my brother. Unlike other child I don’t have toys of my own so I reached for my brother’s stuff. This results to lot of fights between me and him.

            Are you now wondering why I’m not having gap with my sister!? Simple. She is a girl like me, she knows what I like and what I needed. Every day, after her school she gave me presents like candies and chocolates which made me really happy and let me love her more even more. She only manages to bring me presents because she saves her allowance. My mother was so cheap and she grew us up with the concept of “If you want something, you need to work for it” meaning to say you need to save money from the money she is giving you. This is also one of the things I adopted from her, being thrifty and determined to achieve the things you want.

            Years pass and now it is time for me to go to school. I turned out to be very talkative and cry baby. This maybe because I wanted affection, I wanted my existence to be recognized and I thought making out a scene could be of great help.

            School gave me lots of playmates. I became close to boys and even have a boy bestfriend. I really felt a brotherly love and treatment from my boy bestfriend.

Aware of mostly the style of boys, I became really attached to their way of life. I started to be like one of them. I became boyish. I saw this attitude as a great benefit. Women in the movies I’d seen before are underestimated, maltreated and were considered as a second-class citizen. Being boyish brought me to different level.

Schooling for me didn’t turned out to be so easy. I was being compared with other children who achieve lots of awards. I hate comparisons, I envy those children, and I turned insecure so I strive hard to be someone my parents would be proud of. I was determined to achieve success so I spent sleepless nights studying. Later, I achieved success. My parents are proud of me and I am now a valued child. They brag about me over their friends. It gave me a feeling of having a big responsibility of not disappointing them. I don’t want them telling sad stories of me someday. I always want them happy and proud.

My parents have this habit of monitoring my grades so I have to be focus; I have to be grade conscious. What’s bad with this!? I cried easily after a failure, it became so hard for me to accept the fact that life does not go smoothly. Due to being compared before, even though I hate comparisons; I often compare myself to others. Asking myself, why am I indifferent? Why others got grades higher than me? Why others live normally? How could they take schooling so easy?

These are the questions playing around my mind and now I’m still working out for the answers by building positive thoughts with the bitter things life has to offer.

A Fight between my Id, Ego and Superego

            I often encounter difficulty in deciding about things. My id, ego and superego are always arguing about what option is best to choose.

One particular decision I am always making was “whether to ask my parents for an extra money or not”. Like what I’ve said above, I had adopted my mother’s attitude of being thrifty so that I could buy the things I want and that I could have something to spend when emergency calls.

As a student who had little amount of allowance and lots of balances to pay, budgeting money is a must. Imagine the things a student involve herself with. A student naturally had lots of expenses. These involve seminar fee, transportation fee, school supplies’ fee, food fee, miscellaneous fee and project’s fee. My allowance obviously is not enough for those.

What I did is to prepare for those expenses ahead of time. I saved money even of little allowance but still the money I kept can’t provide me with all the things I need. That’s when the conflict among my id, ego and super ego arises.

My id tells me “go and ask your parents for an extra money. Come to think of it!? There might be some money left, you could use it and spend it to satisfy your material pleasure.” I could tell that my id had some good points, but I’m a woman whose life doesn’t lie on material pleasure.

My ego says “Ask when you needed. Ask for just an enough amount of money you needed. Nothing more, nothing less. Be exact. Make sure you’ll spend your money wisely and always think of the first things first. Learn to prioritize.” This is the usual thinking that I use to adopt and apply in my daily life. Being practical could lead you to the right path.

On the other side, my superego whisper to me this way: “If you need something, save for it super ahead of time. Save until you can save. Deprive yourself from eating too much. This will train you in being more independent, knowing that you had plans for yourself and that you don’t depend too much on your parents.” Yes, my superego had a point. But isn’t it too unfair if I deprive myself from eating too much? I mean with my physical condition (asthmatic and weak), what I need is to eat lots of food to survive.

This is just one of the instances in my life. There are lots of situations when the provinces of the mind had some debate and disagreements.

--Take home exam namin ito sa THEORIES :))

Kalayaang Lubos mula sa Tanikala ng mga Leon

Bumabalot ang dilim,

paligid ay unti-unting umiitim,

bumibisita na ang takip-silim,

tumatakbo ang oras ng palihim.

Isang araw ang muling lumipas

Kumaway ng sagisag-paalam

kamay ay ikinumpas

s'yang sa maghapon ay wakas.

Wakas ay simula,

at ang simula ay wakas.

Ngunit hindi sa paglipas nitong araw nagtatapos

Ang buhay ni Juan na nakagapos.

Nakagapos sa tanikala ng kahapon,

Sa mapait na karanasang dulot ng kahapon,

Sa bangungot na bitbit ng kahapon,

at sa kasalukuyang hatid ng kahapon.

Gumising ka Pilipinas!

Imulat ang mga mata,

diwang-makabayan ay dapat maglingas!

Mga hinagpis, paingaying parang lata.

Paalipin, huwag sa mga dayuhan

Mas lalong higit na huwag paalipin sa mga kababayan

Pagkat pagkaapi ay syang lagusan sa kamatayan

nitong mga damdaming binabalewala ng kamalayan.

Nasaan na ang iyong tapang,

na minana mo sa iyong lahi?

Ano ngayon't unti-unting sa palikod muli'y humahakbang,

at nagtatago sa saya ng dayuhang sa bayan ay malaki ang mithi.

Hahayaan bang mapawalang-bisa itong kalayaang nakamtan?

Hahayaan bang ang sarili ay maging sunud-sunuran?

Hahayaan na lang na sa pag-unlad ay paurong.

Hahayaan na lang na ang sarili ay api.

Panahon na para bumangon,

pagkat nakakapagpakulo ng dugo

itong kaapihang nililingon

Tara na't maging mga dakilang sugo.

Humanap na ng mga kakampi:

kailangan ng kasangga, katulong, kapanig, kaagapay, kasapi.

Paroo't parito, suyurin ang lahat ng dako

Tara! Tayo'y usong-usong.

Masarap manirahan sa sariling bayan.

wari ko'y mas masarap kung may kalayaan.

Kung saan tatakas ang ibon sa kapit ng mga leon,

kakampi ang mga manok sa kauri nitong ibon.

***takda sa PAHAYAG. :))

why moms are the best actresses

"I'll keep you lovely and safe, dear. I want all the best for you and I'm waiting for that moment when you totally become a man/lady with greatness of heart. I love you, child" The above are the sweetest hopes a mom ever had for her child. To achieve those, she had became an actress herself. Can you figure out when and how? It all started when you were an infant. She made wacky poses to make you smile, do some drama and comedy to stop you from crying. Then in two years time, you started to figure things out. You knew your interests and you even tried to decide with things. You no longer want to be under your mom's control at times you wanted to play. You were not as easy to feed up unlike your infancy age. Here came the great challenge for mom, the test for her acting skills. To force you from eating, she run after you all the time, tried her best begging you to eat your meal, she even tried crying...thinking that you'd pity her. To make you sleep, she terrified you by telling you that a ghost would come visit you if you don't go to bed yet. To buy the things you want, she did that "pity-me-kind-of-talk" to the saleslady...wishing she could get discounts. She also did that "promises thing" to manipulate you. She even became the antogonist in your life so that she could lead you to the right path. But...what have you done?

"I don't need you. You are my living hell. You are my greatest nightmare. You are the worst mom ever. I wish you never give birth to me. I hate you."

Sweet reply, huh? Have you ever thought of how much it would hurt her? What if you play her side then she would play yours? I bet you don't want to hear those words too, most especially when it came out right from the lips of your love ones. I guess that would really hurt. I'm pretty sure that would make you cry a river.

All mom wants was to give you a bright future, to give you the best, to let you feel loved and well taken cared of. She gives without asking for anything in return. This way, she was really amazing.

Now... can we change the lines above into something sweeter, sweetest?

How about "I love you mom. I don't want to lose you. I'll always be thankful for having you. You're such a wonderful gift to me." and then sealed with a*kiss*?

:]

end

----

Tinitibok ng pusong-ligaw?

ilang beses na din akong naliligaw ng landas. "Saan nga ba ako dapat pumunta? Sa daang parating tinatahak o sa daang minsan lang nadaraanan?" Alin kaya ang tama? Alin ang mali? Susubok bang muli o pahinga muna?. Ang daming tanong, di pa masagot-sagot.

May mga bagay na talagang malaking dagok sa buhay, may mga taong mahirap pakawalan, may mga pangyayaring nais balik-balikan. Gaano man kahirap, dapat matutunang tanggapin. Kailangang palayain ang sarili upang mahanap ang nais at tinitibok ng pusong ligaw. Huwag matakot sumubok muli. Huwag matakot magkamali. Madalas kasi, ang mali pala ang sagot sa lugar na dapat mong puntahan.

BE TRUE. BE YOU.

Fashion is not a matter of following the trend. It is a matter of originality, of simplicity, of practicality. We could have tres chic clothes at the least amount. Actually, its not the brand of clothes which is essential, nevertheless is thw way you carry it, the way you make it look elegant besides being simple. It's not the length or sizes of what you wear that makes it fashionable but it's you who make it a fashion. Be proud of what you wear on, chin up, have confidence, walk like you really owns the way. Be true to yourself and let your clothes portray your character. Be you and rock the world.

GODBLESS dear..

Paano Iingatan ang Puso ng mga Babae?

Masarap magmahal ang mga babae- todo bigay, siksik, liglig at umaapaw pa pero ang puso namin... madaling masaktan, mabilis mabasag kaso madalas nagbubulag-bulagan, nabibingi-bingihan at nagtatanga-tangahan . (pasensya sa termino. katotohanan lang.)

Paano nga ba iingatan ang puso ng mga babae? Mahalin niyo ang babae na parang asawa at ituring na parang barkada. Pag-ukulan mo siya ng oras sa bawat sandali. Kung ano ka noong mga panahon na nanliligaw ka pa lang, ganoon ka din nya inaasahan kapag mayroon ng KAYO. Walang bawas pero may dagdag. Kaiga-igaya sa mga babae ang mga lalaking maalalahanin at tunay ngangpinapahalagahan ang kanyang nararamdaman. Maiingatan mo ang puso ng mga babae kapag komportable kang kasama siya at hindi mo siya ikinahihiya, kapag sa mga sandaling kailangan ka niya ay isang text ka lang, kapag malungkot siya pero hindi ikaw ang dahilan at kapag napapasaya mo siya sa mga sandaling magkasama kayo. Ang isang babae hindi natutuwang walang oras sa kanya ang mahal niya, hindi siya nagagalak kapag hindi niya maramdamang mahal siya ng iniibig niya. Huwag na huwag kang mawawalan ng panahon sa kanya baka kasi nasusugatan na pala ang puso niya hindi mo pa alam. Kami, madalas nagpapakamartir sa pag-ibig pero kapag nauntog-- bumibitaw din. Madali kaming masaktan kapag may mga bagay na naipangakong gawin pero hindi nagagawa. Mahalaga sa amin ang oras, madalas na basehan kung mahal ba talaga kami o hindi. Surpresahin niyo kami sa mga bagay na alam niyong ikinatutuwa namin. Mahalaga ang effort. May meaning ang bawat salitang bibitawan. Kaya boys...ingat sa pagpaparamdam ha? Baka iba ang makonstrukta naming kahulugan sa mga bagay na sinasabi niyo. 

Kung mahal niyo ang babae, sabihin niyo agad. Hindi yung puro pagpaparamdam. BAWAL ang TSOPE, pero masama naman yung PRESKO, pwedeng mag-assume pero wag sobra. hmm..? Ayos lang sa babae yung busy ka, pero sana naman humanap ka ng oras para matext man lang siya kahit isang beses o para magparamdam, ano ba naman yung isang segundo o minuto 'di ba? Walang babaeng gustong maging abala sa mahal niya, malawak pang-unawa ng mga iyan para sa mga taongbusy pero mababaw pasensya sa mga taong hindi siya pinapahalagahan. Kapag kasama mo ang babae, swerte ka kapag may baon kang mga biro na makakapagpatawa sa kanya, malas mo kapagboring kang kasama, magsasawa sila. Ugali na kasi ng mga babae ang magkwento ng magkwento kaya kausapin mo lang siya ng kausapin. Kapag binibiro ka, tumawa ka, biruin mo din.

Huwag mong hahayaang maramdaman niyang mag-isa siya. Gusto niya yung inaalagaan, yun bang may kasama sa saya at lumbay, yung baby siya. Ikaw din... kapag pinabayaan mo siya, baka makahanap pa iyan ng iba at bigla mong tanungin kung bakit ka iniwan e ikaw din naman pala ang dahilan. O 'di ba? 'di ba?

-- in courtesy of Paulo Rea, Nikki Fontarum, Kate Gregorio, Hinata Swift at text message.

ANG AKING PAGLALAKBAY

 Isang hindi makitang daan ang aking unang natanaw ng mga sandaling yaon. Nakita ko na lamang ang aking sarili na nakaupo sa isang silya sa palapag ng isang gusali. Maraming bagay ang aking naaalala, katulad ng mga pangyayari na di ko malilimutan. "Damhin mo ang aking pagdaloy sa iyo", tila ba isang boses ang sa akin ay bumubulong. Noong una, kabadong-kabado ako sa gagawin kong hakbang. Natatakot akong mapag-isa. Natatakot akong harapin ang mundo. 

      "Oy, sasama pa ba ako kuya Jake? Natatakot talaga ako. Ako lang nag-iisang Campus-Based doon.", sambit ko sa kausap ko sa telepono.

      "Oo, sumama ka. Nandoon naman ako e. Hindi kita pababayaan. Tsaka, 'wag kang matakot. Mga katulad mo din ang mga makikita mo bukas. ", sagot niya sa akin. Kahit papaano ay lumuwag ang aking pakiramdam, naalis ang takot at umunti ang kaba. 

      "Sige, sige. Humingi na ako ng signos kay God. Sasama na nga ako. Bahala na bukas kung anong mangyari.", iyan ang mga salitang huling lumabas sa aking bibig. Ibinaba ko na ang telepono, putol na ang tawag. Ano kaya ang dapat kong dalhin? Tuwalya, syampu, sabon, pangsipilyo, 3 pares ng damit, 3 pang-ilalim na garmento, suklay at jaket. Nalilito na ako, unang beses ko yatang sasabak sa ganito. Malayo ang lugar at dalawang araw akong mawawala sa bahay. Kinalaunan, natapos din ang pag-iimpake ko at natulog na ako ng mahimbing.

      "Jem, gising na! Gising na! Aalis ka pa 'di ba?" Nagising ako bigla sa tinig na aking narinig. Si ate Melody lang pala, ginigising na ako para makapag-ayos na ako. Alas kwatro na pala. Maaga ba masyado? Mabagal kasi akong kumilos at kukupad-kupad pa kaya maaga lagi akong bumabangon. Ito na ang araw na aking pinakaaabangan. Ika-dalawampu't walo na ng Disyembre, YOUTH CAMP na. 

       Nakaupo ako sa harap ng hapag-kainan, tulala at tila antok na antok pa. Ilang minuto ko ring tinitigan ang pagkain bago ko napagtantong lumilipas nga pala ang oras at lumilipad ito na 'singbilis ng jet. Subo ng kanin, lagok ng tubig. Tila ba bumabara ang pagkain sa aking lalamunan, ang hirap lumunok. Kaytagal ko ng kumakain ng ganito kaaga ngunit hindi pa rin ako masanay-sanay. Pagkatapos kumain, magsisipilyo naman at maliligo. Isang oras ang nakalagak dito. Ewan ko ba, sabi nila para daw akong nagsasagawa ng ritwal sa loob ng paliguan pero ang totoo, ayaw ko lang talaga lumabas ng pakiramdam ko ay hindi padin ako malinis.

       Maalala ko nga pala, hindi pa ako lubusang pinapayagan ng aking butihing ina sa lakad na ito, kaya napag-isip isip kong humagilap ng papel at mag-iwan ng liham. "Punta ako sa youth camp. YFC ito, aattend ako para naman ganap na YFC na ako. Babalik ako sa December 29. Iniwan ko exam permit ko, baka kasi maisipan niyo pong kunin pera sa kapitolyo. Ingat kayo. Labyu. Muah. - jem." Iyan ang laman ng liham ko at gumaor na nga ako patungo sa aking lakad. Tulog pa ang mga tao kaya idinaan ko na lang sa liham.

      Ala sais na ako nakapagbyahe papuntang Tanauan. Kaba at may halong pananabik ang aking nadarama. Sa Mcdo sa Tanauan ang aming napag-usapang tagpuan ni kuya Jake. Pagkarating ko doon, wala pa siya. Huli na naman, hindi na nagbago. Mga kalahating oras din akong naghintay. Nakaiinip. Walang magawa. Tanging ang telepono ko lang ang kasama ko at siya lang ang pumapawi ng aking nakukubling kalungkutan. Isa, dalawa, tatlong hanggang sa mahigit tatlumpong minuto na ang lumilipas ay wala pa rin si kuya Jake. Lalo na akong kinabahan. Baka kasi ako lang ang pahulihin doon.

      Hay. Sa wakas ay dumating na din ang aking pinakahihintay. "Ang tagal mo kuya! Hindi na nagbago! Dapat ay ginagawa mo yang New Year's resolution e.", pabiro kong sambit sa kanya. "Haha. Baka nga ikaw pa ang kauna-unahan doon e, tara! Papaprint pa ako ng information sheet e."

      Hindi pa kami kaagad nagpunta sa lugar na dapat naming pupuntahan sapagkat kinailangan pa naming humanap ng kompyuter syap sa kasagsagan ng umaga. Himala kung may makikita kaming bukas na syap ng ganitong oras. Hanap. Hanap. May bukas kaya sa palengke? Ayun, nakasulat "XEROX, PRINT.", malamang may kompyuter doon. Hindi na kami nagpatumpik-tumpik pa, kaagad naming pinuntahan ang nakitang sayn board. Salamat sa Diyos at bukas ang syap na iyon. Hinanap namin sa e-mail niya yung sampol ng information sheet. Hindi pa namin makita, ang dami kasing laman ng e-mail niya. Hindi nagtagal, nagpakita din ang hinahanap, nakapagprodyus kami ng kopya at pumunta nadin sa wakas sa paggaganapan ng Youth Camp.

      Luyos, Tanauan ang nasabing lugar. Malayo- layo din ang byahe kaya mahaba- haba din ang aming naging kwentuhan. Pagkarating ko sa lugar, nakagugulat na sitwasyon ang bumulagta sa akin. Hindi ko inaasahan ang posibleng edad ng mga dadalo. Ako pala ang pinakamatanda. Nakakahiya. Tahimik na lang ako sa isang sulok at walang makausap, nang biglang may dumating. Si Bianca, matangkad, tahimik at kaedad ko din.

      Saglit na katahimikan ang iniukol ko sa aking sarili, napag-isip isip ko na sobrang dakila talaga ng Panginoon, hindi niya ako hinayaang magmukang ewan sa nasabing camp. Binigyan niya ako ng makakausap. 

       Unang bahagi ng camp ay ang pagpapakilala, ako po si ano, ako po si... Unti-unti ng nagbabago ang nararamdaman ko, nagagalak na ang aking puso sa mga nangyayari, napapalapit na ako sa bawat partisipante. Maraming palaro ang naganap. Mga palarong sadya ngang nakapapawi ng antok, nakatatanggal ng pagkabagot.

       Pinakalayunin ng camp na ito ay ang ilapit kami sa Panginoon. Hindi ko alam kung paano pero bigla ko na lang natagpuan ang sarili ko na nakaupo sa silya at nakikinig sa ispiker. Para bang may bumubulong sa akin na maging kampante lang ako at tanggalin ang mga alalahanin. Sa bawat paksa ng usapan, nararamdaman ko siya. Tila ba kausap ko ang Diyos ng harap-harapan. Naiiyak ako sa mga pagkakataong ipinipikit ko ang aking mata at tahimik na kinakausap ang Diyos. Nadadala ako sa mga bagay na ipinamumulat sa amin ng ispiker. Totoo ngang andyan siya, kailangan lang natin siyang bigyan ng espasyo sa ating mga puso.

      Balde- baldeng tubig ang aking nailuha at basang- basa naman ang manggas ng aking jaket. Nakakaiyak talaga pero, pagkatapos ng mga luha, unti-unting gumagaan ang aking pakiramdam. Unti-unti akong naliliwanagan sa mga bagay- bagay. Sa mga sandaling iyon, para bang ayaw ko ng imulat ang aking mga mata, ayaw ko ng umalis sa aking kinatatayuan. Masarap pala siyang kausap, madaming mga payo- mga magagandang payo. Pakiramdam ko naibuhos ko na lahat ng sakit na kinikimkim ko sa loob ng mahabang panahon. Ang saya- saya. Para bang nakita ko na ang daan, biglang lumiwanag.

     At sa pagtatapos ng camp, doon ko nakilala ng lubos ang Panginoon. Nagulat ako ng bigla kong imulat ang aking mga mata. Naglipana ang mga magulang, pasikreto pala nilang  inimbita ang mga magulang pero dahil malayo yung mga magulang ko at hindi nila alam kung papaano kokontakin ay hindi sila nakadalo. Lalo na akong napahagulhol dahil si kuya Jake ang nagpanggap na tatay ko. Nagkaroon tuloy ako ng pangalawang ama. Kahit wala ang mga magulang ko, hindi ko naramdaman ang pag-iisa. Napunan ni kuya Jake ang pagmamahal na hinahanap ko sa aking mga magulang.

    Nakalabas ako ng Luyos ng may baun- baong mga alaala at umuwi ako ng may pagbabago sa aking pagkatao. Ang takot na aking nadarama noong simula ay tuluyan ng ngang napawi. Isang hindi malilimutang paglalakbay ang aking naranasan, ang tanging hiling ko na lang ay ang maulit muli ang pagkakataong ito. 

[assignment ko ito]

PARA KANINO KA BUMABANGON?

.ang likhang ito ay hindi mismong saklaw ng pawang kaisipan ko lamang. Ito ay ginawa ng isang taong kagaya ko ay may pagkahilig din sa pagsulat. Inspirado sa komersyal ng NESCAFE ay nagawa niya ito habang sakay sa DYIP.

Para kanino ka bumabangon? Sa pamilya? Sa kaibigan? o para sa mga taong patuloy na lumalaban sa buhay? Kapag nakita natin ang dahilan, makikita natin kung gaano kasarap harapin ang umaga, gaano kasarap tingnan ang mga bagay, gaano kasarap mabuhay.

Araw-araw, gumigising ako ng may bakas ng kagalakan sa aking mga labi. Alam kong binigyan pa ako ng pagkakataon ng Panginoon na magising sapagkat may misyon pa ako, may dapat pa akong ibahagi at may mga tao pang nangangailangan ng aking pagkalinga. Isa akong instrumento ng pagpapakilala ng tunay at matamis na PAG-IBIG ng DIYOS.

Hindi lang ako bumabangon para sa sariling kapakanan. Bumabangon ako para sa lahat. Bumabangon ako para sa mga taong nangangailan ng tulong. Bumabangon ako para sa mga taong kahanga-hanga ang taglay na pagsisikap. Bumabangon ako dahil alam kong may parte akong dapat gampanan sa buhay ng iba. Bumabangon ako para gumawa ng pagbabago.

"Hindi ka ginising ng Panginoon para sumimangot, ngumiti ka at harapin ang kasalukuyan." (mula sa isang nabasang mensahe sa aking aparato. xD). Tama! Hindi ako gigising at babangon para sumimangot lang. Buong galak kong haharapin ang kasalukuyan. Masarap mamuhay ng kalmado. Masarap maging positibo. Hind maipaliwanag na damdamin ang bigla na lang umuusbong kapag alam mong dahil sa pagiging maligaya mo ay nakakapagpaligaya ka din ng iba. Nakukuha mo ba ang nais kong ipabatid? Kumbaga, wala ka pang direktang ginagawa sa kanila pero ramdam mong parang nakapagbahagi ka ng kung ano, na dahil sa kapositibohan mo ay buong araw ding naging maganda ang araw nila.

Lahat ng mga pangyayari ay may dahilan, kung anuman yun siguradong para sa ikabubuti. Anumang bagay na matutunan natin, ibahagi lang natin. Parang kasi yang  banga na punong-puno ng tubig, kapag umaapaw na, syempre kailangang bawasan kasi masasayang yung mga matatapon.

Masarap kaya ang pakiramdam ng nakakatulong. Nakakapagpagaan ng pakiramdam. Lahat tayo ay may pagkakataong maramdaman ito, depende kung hahayaan natin itong dumaloy ng may kaluwalhatian.

Gaano man kahaba ang sanaysay na ito, isa lang ang nais nitong puntohin: ako ay nabubuhay para sa lahat, natututo hindi lang para sa sarili, umuunlad para sa mas ikabubuti. 

Ikaw ba? Para kanino ka nabubuhay? Para kanino ka bumabangon?.

*Para sa ating lahat: "ngiti lang tayo, masarap harapin ang bawat umaga nang masaya, mahinahon, kalmado at may kaligayahan sa bawat puso."* 

paalala: hindi ito aking sariling konsepto. dinagdagan ko lang ito ng aking sariling pananaw.  :D 

Pagpalain nawa tayo ng MAYKAPAL!

Kasing saya ng mga Penguins na ito

Live Like There's No Tomorrow

"Everday was a gift from God. Smile and keep smiling. " - unknown

Everyday, i woke up greeting myself with a smile. Another day it is to me. Another adventure. New experiences. New opportunities. Lots of fun-filled activities. New hope. Another chance for change. What a gift, right?

Yes, it is. Everyday...I am thrilled with what's gonna make up the whole new chapter of my life, excitement covers my emotion and I am completely marveled with how great God is. 

For I know that everyday is a gift, I tried to spend it cleverly. I often laugh to the max, I spend time with love ones, I thank people for every effort, I eat a lot, I try new dishes and trips, I dance along with the music, I jump, I cry, I express what I want to express and most of all  I praise God. I don't care what people will say for I am just living like there's no tomorrow. In fact, I'm a boss of my own.

Sometimes, I look so disgusting, foolish, weird, and indifferent. Well, I don't care. That's me! I'm just being true, being ME. I live my life the way I want it to be.

I don't have an idea of when I'm going to die, of where it would take place, of what would be the cause and of how it would be. Whatever God has for me, I accept it. I took each day THE LAST so everything was treasured.

"Know how it is to die, so you would learn how to live."  --MORRIE of Tuesdays with Morrie

Lapis

nabuo ang mga pangarap...mula sa lapis na kaharap.

sa totoo lang, hindi ako gaano nahilig sa lapis sa buong buhay ko. Madalas ko lang itong gamitin kapag gumuguhit ako

ng mga larawan. Masyado kasing makonsumo sa oras ang paggamit nito. Kelangan pang tasahan at patilusin bago magamit. Kapag naman nalaglag ito, putol ang tasa, panibagong trabaho na naman. Kapag masyadong makapal

ang dulo nito, pangit ipangsulat at ipangguhit, kumakalat pa sa papel at nagpapadumi nito! Panibagong trabaho ulit: buburahin mo ang mga duming dulot ng lapis. Hay, kakapagod di ba? PERO mahalaga ang LAPIS...

Huli ko na nang napagtanto na ang lapis ang siyang simula ng pag-unlad ko... LAPIS ang unang requirement sa school 

di ba? Kasama ng papel. Pwede na ngang wala munang pambura dahil meron ng pambura ang lapis sa kabilang dulo

nito. Ang Lapis ang una kong nakasama sa pagsulat ng aking pangalan. Paglilinya. Pagbuo ng mga letra. Pagsusulat

ng mga titik. Pagguhit. Maging sa paggawa ng mga likha. Natatandaan ko pa ang mga panahon na pinapagawa ako

ng sanaysay sa eskwelahan ko noong elementarya- siyang itinuturing kong UNANG LIKHA at lapis ang siyang ginamit kong panulat. Noong nasa unang baitang pa lang ako hanggang sa ikatlong baitang, lapis ang kasama ko sa pagkuha

ng mga pagsusulit. Isipin mo, kung wala ang lapis...papaano ako magsasagot sa pagsusulit?. Ganyan kahalaga ang lapis! Kung wala yan, bagsak na sana ako at kahit kailan hindi na makakaalis sa eskwelahan. Ang saklap! Kung ikaw

ang aking tatanungin, ayos lang ba sayong doon ka na sa paaralan habang buhay? Syempre, HINDI! Marami kang

bagay na nais gawin, marami tayong bagay na nais gawin. Gusto nating maglaro, kumain, matulog, magkompyuter, magtext kaysa makulong sa paaralang madalas ituring ng marami sa atin na KULUNGAN!.

Pero hindi paaralan ang pinag-uusapan natin dito. LAPIS ang paksa nitong sinusulat kong ito. Ganito kasi yun, kung

wala yan, malamang hindi ako makakagawa ng mga ganitong likha. LAPIS ang una kong guro sa pagsulat. Ang

unang humulma sa aking pagkatao. Hindi ko malalamang ganito pala ang hilig ko, kung nung una palang walang lapis

sa aking harap. Kung walang ganyan na bumungad sa akin. Kung walang lapis, walang mga inspired na manunulat sa mundo. Hindi darami ang kopya ng mga babasahin. Walang mga mauunlad na tao ngayon at malamang wala KA rin!

Naisip mo nadin ba ngayon kung gaano talaga kahalaga ang instrumentong ito?.

Ang lapis, saan ka man magpunta nandyan yan! Hinding-hindi ka lulubayan. Tanggapin natin na parte ito sa pagkakabuo ng ating mga PANGARAP.

Pahalagahan mo ang lapis mo! Ingatan ng lubos!

ako kasi...? Mahal ko ang lapis ko, ang kabuuan ng PANGARAP KO!

*wink!*

OKAY LANG AKO

okay lang ako, wag ka mag-alala. Sa tuwi kayang sinasabi natin 'to, e okay nga lang kaya tayo?

gaano ka-okay?

madalas nating sabihin ang mga katagang iyan. Karaniwan kapag may mga nangyayari sa atin at ayaw nating mag-alala ang mga tao sa paligid natin. Kapag nasasaktan na tayo at ayaw nating ipaalam. Kapag malungkot tayo at ayaw nating ipakita. OKAY! Oo, Kakayanin! Ayos lang Yan! positibo ang dating pero hirap na hirap na!

wala naman talagang salitang OKAY kahit hanapin mo pa sa diksyunaryo. Tayo lang ang siyang lumikha nito at nagsama sa ating bokabularyo. Kung minsan, gumagawa tayo ng ekspresyong atin para hindi madaling maunawaan ng iba na hindi na maganda ang sitwasyon natin. Kumbaga sumesemplang na ang lahat at kulang na lang na madaganan tayo ng malaking trak para lang mapaamin. Narito ang mga OKAY-LANG-AKO-CASES:

1. nadapa/ nabugbog ang isang bata. Nilapitan siya ng mga tao para kamustahin...para hindi mapahiya at magmukhang lampa..."Okay lang ako...", diretso uwi para umiyak sa loob ng kwarto.
2. bumagsak sa mga asignatura, lumuluha ang isang babae ng makita ng mga kaibigan nito..."okay lang ako, kaya ko ito!". [anong okay?e umiiyak ka na nga e!]
3. nabigo sa pag-ibig si tutoy, nahuli ni nanay na umiiyak! BIGO sa una nitong PAGSUBOK..."okay lang ho ako 'nay, babae lang yan!dami pa naman dyang iba.", sabay tulo ng SIPON, lumolobo pa![yuck!PUNAS ka nga muna dun!]
4. sobrang stress, kaen ng kaen ng mga minatamis... nadaanan ng isang kakilala... KAKILALA: uy!kmusta na? GIRL: okay lang nmn! KAKILALA: ah..mukhang masarap yan ah?penge! GIRL: ayaw ko nga!bumile ka ng iyo! [damot niya ano? di man lang naisipang mamigay.]
5. magjewa, nagkatampuhan at nagkaselosan. (sa txt) BF: sori na oh! sori na!patawadin mo na ako! mali nga ako. GF: okay na un!wala un! (sa loob-loob, "LOKOHAN PALA ITO EH!MAKIKITA MO HINAHANAP MO.") [ LOLZ!bitter pala.]
6. magkaibigang nag-away. FRIEND 1: kmusta nmn kayo ni friend 2? FRIEND 3:okay na nmn!...maya-maya nagpaulan ng gm!patama kay Friend 2...[haha!OKAY yan.]

see? madalas tayong ganyan!aminin! OKAY pla ha? okay nga ba?

base sa obserbasyon, hindi okay ang mga nagsasabi ng ganyan! maniwala ka lang kapag sinabi niya na AYOS na AKO!

with matching smile at halakhak!...

kaya be aware kapag may nakausap kang ganyan dahil hindi sya OKAY! :DD

*OKAY lang AKO!wew!?*

--ems