MerryGalo

Maligayang Pasko sa inyong lahat. :))

INSANITY

Lying in my bed

fooling myself

recalling what you've said

heart screaming for help.

Hide my pain

is all I am going to do dear

smiling, almost insane

yet never shedding a tear.

The rain will stop soon

and all the hurt will be poured

melodies will be back into tune

until both of us have soared.

I'll be over this insanity,

never gonna sink

escaping within love's vicinity

washing away fantasies and memories in a wink.

To my Favorite Teacher (Sir Tristan)

Every now and then

You are so understanding

Filled our minds with learnings

No other man like you if I haven't mistaken.

Each day was a battle

Nervousness in you was so subtle

You remained calm, feet on the ground

Eventhough your intelligence knows no bounds.

Yes! Everything might appear complicated to you.

Just don't lose hope for God knows what to do.

Smile and laugh, lay all the burdens.

Let weaknesses be variables that will strengthen

Teaching is not about perfections,

It is running after those margin of errors

where giving up is an abomination

and failures are an accelerator.

Don't be sad and melancholic

Gross! That is anachronistic

We believed in your potentials, we always do

You are very much appreciated, too.

We're greatful you're our teacher

For we had learned so many lessons in life,

We had been so much better

And if only we we're years older, sure! We'll be glad to be your wife! (joke)

Buhay sa Kamatayan

Para sa mga minamahal kong magulang.

Para sa mga naliligaw ng landas.

Para sa mga hindi pa nababatid ang kahulugan ng buhay.

i

    BUHAY SA KAMATAYAN

        Sa panulat ni: Jem Irise D. Rea

“Sapagkat pagmamahal lamang ang tanging bagay na hindi nabibili ng pera”

© copy right, 2011.

ii

BUHAY SA KAMATAYAN

“Papaano kung minsang mamulat ka na lamang na nag-iisa, ano ang gagawin mo? Sisigaw ka ba? Tataghoy? Magdadalamhati?”

            Ito ang kwentong nararapat sa’yo.

iii

BUHAY SA KAMATAYAN                 1

Sa isang hapag-kainan ay nagtatalo ang isang pamilya. Isang pamilyang wala ng kahit ano pang hahanapin sapagkat ang karangyaan ay talaga namang sa kanila ay bumubungad. Lahat ng bagay, mula sa salapi, magagarang sasakyan, magandang bahay, at maunlad na negosyo ay nasa kamay na nila. Ano pa ba ang hahanapin? Oo. Napapansin mo ba ang kulang? Salat sila sa tunay na yaman ng buhay, ang tanging bagay na hindi nabibili ng pera- pag-ibig sa isa’t isa.

“Maureen, ano ang nangyayari sa’yo at lahat ng grado mo ay palakol? Marahil dapat mo ng layuan yang boyprend mong masama ang naidudulot sa’yo.”

“Ma, huwag na huwag niyong isasali sa usapan si Raymond. Wala siyang kinalaman dito. Talaga lamang na napakahirap ng mga aralin namin sa eskwela at masyado akong pinepersonal ng aking mga guro.”

“Pinepersonal? Nagdadahilan ka pa! Ewan ko nga ba kung bakit kabukod-tangi ka sa pamilyang ganyan. Papaano kita ipagmamalaki sa mga kaibigan ko sa negosyo kung sa paaralan pa lang e mangmang ka na at hungkag yang isipan mo.”

“Ganyan naman kayo ma e, kahit kailan naman talaga hindi niyo ako ipinagmalaki. Lagi namang si kuya ang magaling sa mata niyo e. Siya lang! Siya lang! Papaano naman kami ni Gave na mga anak niyo rin?”

“Maureen, tama na! Huwag mong binabastos ang mama mo.”, sambit ng kanyang ama kasabay ng paglapat ng mga kamay nito sa kanyang mga mukha.

“Ganyan naman kayo! Kinamumuhian ko kayo. Sana mamatay na kayo!”

BUHAY SA KAMATAYAN                 2

Tumayo na si Maureen sa pagkakaupo at hinayaan na ngang ang pagkain niya ay nakatiwangwang. Unti-unti ay tinahak niya ang

landas papunta sa kanyang silid. Binuksan ang pinto nito, isinarado  ng pagalit hanggang sa lumagabang ang pintuan.

“Dear Diary,                                                    09-30-11

Alam mo ba ang pakiramdam ng wala kang kakampi? Yung pakiramdam na parang hindi ka anak ng mga magulang mo? ANG SAKIT SAKIT NOON! Ito namang si kuya, siya na lang lagi! Siya na nga ang magaling. Sana hindi na lang ako ipinanganak o kaya naman ay maglaho na silang lahat sa aking paningin. Kailan kaya ako makakaalis sa bangungot na ito? Rep. asap.

Nagmamahal,

Maureen”

Binitawan niya ang diary at binuksan ang radio sa saliw ng klasikal na musika.

“Ma, pa, kuya, Gave!” hiyaw ni Maureen nang matagpuan ang katawan ng kanyang pamilya na naliligo sa sarili nilang mga dugo.

“Ma! Pa! Sino? Sino ang maaaring gumawa nito sa inyo? Tulong!” pamuli pa niyang hiyaw ngunit, walang nakakarinig sa kanya sapagkat nasa bakasyunan ang mga kasambahay at ang bahay nila ay namumukod-tangi lamang sa lugar na iyon.

BUHAY SA KAMATAYAN                 3

Luha ang sa kanyang mga mata ay umagos habang tangan- tangan sa kanyang mga bisig ang labi ng mga kapamilya. Natagpuan niya ang isang punyal at ang bahid ng dugo sa kanyang kamay.

“Hindi! Hindi maaari ito! Hindi pwede. Pinatay ko sila?”

Unti-unti niyang naramdaman ang pag-iisa. Malungkot. Nakagigimbal. Pagsisisi. Doon niya napagtantong pamilya lamang niya ang kanyang makakaramay sa hirap at ginhawa ngunit ngayon ay wala na sila ng dahil sa kanya. Wala na nga at tuluyan ng maglalaho sa kanyang paningin.

Napatalikwas na lamang sa kama si Maureen ngunit ang tubig ay patuloy pa rin ang pagdaloy sa kanyang mabilog na mga pisngi. Hindi niya namalayang nakatulog na pala siya dahil sa musikang lumalabas sa radyo na tila isang lira sa kanyang pandinig.

“Isang bangungot. Hindi ko makakayanan kung ang pangyayaring iyon ay isang katotohanan. Ang pamilya ko lamang ang tanging magmamahal sa akin ng higit pa sa pagmamahal ni Raymond. Sila lamang ang aking karamay. Hindi ko dapat sila inaway kanina. Tama si mama, hungkag nga ang aking isipan para isiping hindi nila ako mahal. Nasasabi lamang nila ang masasakit na salita dahil marapat ko lang yun marinig para magising ako sa katotohanan. Ang bangungot na ito ay ang katotohanang sa mukha ko ay sumampal. Mali ako at kahit kailan hindi ko dapat hilingin ang kanilang kamatayan.”

            Binuksan ni Maureen ang pintuan at lumabas upang hanapin ang mga kapatid at magulang. Nandoon sila sa hapag-kainan at hinihintay ang kanyang pagbabalik.

BUHAY SA KAMATAYAN                 4

“Maureen, anak ko. Patawarin mo kami ng papa mo sa mga masasakit na salitang aming nabitawan. Hindi namin sinasadya. Hindi namin gustong saktan ka. Pat…”

        “Ma, pa, kuya, Gave. Patawad. Ako dapat ang magsabi niyan. Masyado akong nagpadala sa aking emosyon, naging maramdamin. Ma, pa, hindi na po mauulit. Mahal na mahal ko po kayo at hindi totoo na gusto ko kayong mamatay dahil hindi ko po kakayaning mawala kayo sa akin. Kayo na pamilya ko, ang pinakakayamanan ko at ang pagmamahal natin sa isa’t isa ay higit pa sa kahit anong kayamanan dito sa mundo.”

            “Ate, mahal ka din namin.” sambit ni Gave sabay yapos sa kapatid na si Maureen.

            “Maureen, kahit kalian huwag mong iisipin na mas magaling ako sa iyo. Maaaring sa ibang bagay ngunit ngayon mas napatunayan mo ang pagiging totoong tao bilang mabuting anak at kapatid sa aming lahat. Mahal ka namin.”

At namayani nga ang pag-ibig sa buong paligid. Napuno ng kasiyahan at napawi ang pait na dulot ng maraming hindi pagkakaintindihan.

            Ang bawat araw na noon ay pag-aaway ay napalitan ng masasayang sandali kapiling ang isa’t isa.

            At ang nakasulat sa diary ang siyang patuloy na nagpapaalala sa kanya na hindi na dapat balikan pa ang dating Maureen. Sa tuwing makikita niya ito ay natatawa na lamang siya sa kanyang sarili at napapasabing “Engot ko lang! Drama e.”

BUHAY SA KAMATAYAN     5

Natanaw niya ang kahulugan ng buhay sa pagkakasaksi sa masaklap na kamatayan, nakita niya ang liwanag sa gitna ng kadiliman ng isipan. Kasabay ng pagkamatay ng masamang mithiin ay ang pag-usbong ng nag-aalab o nagliliyab na pagpapahalaga sa pamilya- ANG BUHAY.

Liwanag sa Dilim

Kabanata I: Si Linda

"Sana'y 'di magmaliw ang dati kong araw, nang munti pang bata sa piling ni nanay. Nais kong maulit ang awit ni inang mahal, awit ng pag-ibig habang ako'y nasa duyan. Sa aking pagtulog na labis ng himbing, ang bantay ko'y tala, ang tanod ko'y bituin. Sa piling ni nanay, langit ang buhay. Puso kong may dusa, sabik sa ugoy ng duyan." Ito ang mga himig na lumalabas sa mga mapupulang labi ng madungis na si Lyka habang tinatahak niya ang kalawakan ng kalye Dalamhati.

Ilang buwan na rin ng mawala ang kanyang butihing ina. Saang lumalop na kaya s'ya napadpad?

"Inay, alam niyo po bang ang saya-saya ko ngayon dahil kasama ko kayo sa aking ikapitong kaarawan? Salamat po. Mahal na mahal ko po kayo. Kung mayroon man akong hihilingin para sa bertdey ko ay iyon ang makasama kayo habang buhay. Kayo na lang kasi ang tanging kamag-anak ko. "

"Ganoon din ako anak, mahal na mahal kita palagi mo yang tatandaan. Kahit kailan man ay hindi kita iiwan."

Sa sobrang galak na nadama ni Lyka ay mahigpit nitong niyapos ang ina at hinagkang maigi sa pisngi kasabay ng pagbulong sa tainga nito ng "ay lav yu inay. Da bes ka."

Sa hapunan nga huling nagkapulong ang mag-ina. Sa pagtulog naman ay palagi siyang hinehele-hele nito, hanggang sa...

"Inay? Inay? Nasaan po kayo? Inay!"

Nawala na lang bigla ang ina na parang bula, walang kahit sinong nakaaalam sa maaring sanhi ng pagkawala nito.

"Aling Mirna, nakit niyo po ba ang aking inay?"

"Naku! Hindi ko siya napansin Lyka e, siya nga pala bileyted hapi bertdey sa'yo."

"Maraming salamat po."

"Mang Pedro, nakita niyo po ba si inay?"

"Hindi Lyka e, hindi ba't kayo ang magkasama?"

"Sa katunayan po, ngayong umaga ay nawaglit sa aking paningin si inay. Nagising na lamang ako na wala siya sa aking tabi."

"Makikita mo din siya Lyka, maghanap ka lamang at manalangin sa Maykapal. May awa ang Diyos."

"Salamat po Mang Pedro."

Muli't muli pa'y nagtanung-tanong si Lyka, ngunit wala kahit sinuman ang nakakaalam ng kinaruruonan ng ina. Gabi na nga at malungkot niyang tinatahak ang daan pauwi, ni hindi na iniinda ang pagod at gutom na nadarama. Dumiretso na siya sa higaan, nagdasal at namahinga.

"Panginoon, hindi po ba magpapakita din sa akin si inay? Alam kong hindi niyo ako pababayaan. Mahal na mahal ko si inay at hindi ko po kakayaning wala siya sa aking tabi. Amen."

Puno ng lumbay ang gabi, payapa ngunit tila hindi pa rin siya makatulog. Wala na ang malambing na tinig na naghehele-hele sa kanya. Wala na ang kanyang ina.

Diskubrehin, usisain.

Minsan, tinatanong ko sa sarili ko kung mahalaga ba ako? Nakatulong ba ako sa mga tao sa paligid ko?


Naisip ko din madalas na ano kaya kung mawala ako, hahanapin kaya nila ako? Ano kaya kung magkasakit ako, mag-aalala kaya sila at dadalawin ako?


Alam mo kung anong madalas na sagot ang nakukuha ko? Wala silang pakialam sa akin. Kung meron mang taong may pakialam, konti lang, nabibilang. May isa pa akong natutunan- natutunan kong magpasalamat sa mga pagsubok na dumadating sa buhay ko. Salamat sa mga taong nakapagpagising sa diwa kong natutulog noon. PASALAMAT? bakit? Syempre kasi kapag dumadaan ka sa mga paghihirap, swerteng nagsisilutangan ang mga taong totoong nagmamahal sa'yo. Lumalabas ang mga huwad at peke. Doon mo nalalaman kung sino lang ang may pakialam, kung sino ang magaling lang kapag may kailangan, kung sino ang handang dumamay.
Salamat sa inyo.


Kaya nga ba yung mga taong nagpaparamdam sa akin na mahalaga ako, mahal na mahal ko sila at sinisigurado kong nararamdaman nila yun. Isa pa, yung mga taong marunong magpasalamat, tuwang-tuwa ako sa kanila, marunong kasi silang kumilala ng paghihirap at pagtulong ng iba. Saludo ako sa inyo. Sana dumami pa kayo.


*Palangiti ako, oo, pero ang totoo hindi lahat ng ngiting iyon ay tunay. Pinapakiramdaman ko kasi ang lahat sa paligid ko. Pinipilit tuklasin kung alin ang totoo at peke. Masyado kasing maloko ang mundo, punong-puno na ng mga piratang nakakamagnet. Ingat kayo sa kanila.




[to God be the glory.]

BINGE SA KATOTOHANAN

Sa ilalim ng araw,

sa hustisya'y uhaw

liwanag ay di matanaw

yaring wala ng ilaw.

Binge sa katotohanan

at waring nagugulumihanan

sa mga bagay na likas na makabuluhan.

Pag-asa'y saan na ngayon nananahan?

Di-mahulugang taktak

yaong lugar kung saan ako ngayo'y nakalagak.

Sa mga naririnig: puso'y nawawasak

at sa mukha'y walang galak.

Kabilang pa ba sa organisasyon?

o isa na sa mga dapat manghihingi ng donasyon?

donasyon ng awa para sa kasalukuyang posisyon.

Totoo ba ito o likha lang ng imahinasyon?

Paulit-ulit na nasasambit

yaong mga katotohanang kay pait

paulit-ulit din namang napapangibit;

bagsak ang balikat, paanong mababawi ang gradong nasabit?

Bingeng-binge sa katotohanan,

katotohanang s'yang agahan

problema'y idinadaan na lang sa tawanan,

ngunit araw-araw na ngang kinakabahan.

(sa loob-loob, sarili ko'y di na mapatahan.)                                                                                                                                                                                                                    

MAGULO

Hindi mawari ang damdamin.

Walang kahit anong sa mukha ko'y masasalamin.

Bigla-biglang emosyon ko'y nagpapalit, aking inaamin.

Masaya panandalian, malungkot nang daglian.

Mga ligaya'y napawi,

Napalitan ng dalamhati.

Nagkakagulo sa paligid;

magkakaaway kaibigang masusugid.

Tibok ng puso'y patigil-tigil,

Sama ng loob sa sarili'y kumikitil.

Mga emosyon, ibinubuhos na lang sa lapis at papel.

Hanggang ang luha sa pagpatak ay di na mapigil.

Paniwala ko'y hihinto din ang ulan sa pagbuhos.

Mga gusot ay maayos ding lubos.

Matatanaw din ang liwanag,

Sa laot ng kadilimang nakatitinag.

REGGAE

 Ang sarap lang talaga pakinggan ng mga reggae na awitin. Talaga namang mapapagroove ka sa sigla ng tunog. Nakapagdudulot ng ngiti kasi kahit yung mga malulungkot na mga kanta, lumalabas na masaya. Madaming hinto, oo pero the best talaga. I sooooo love the voice. Nakakabuhay ng dugo. Bagay na bagay na pambungad sa umaga para naman masigla agad ang simula ng araw. Magandang simula.

Minsan, subukan niyo ding makinig at madadala kayo sa ibang dimensyon. Namnamin niyo ang bawat hibla ng musika, at hayaang magulat ang sarili kung paano ang katawan ay kusang gumagalaw kasabay ng awitin.

Goodmorning. Ngiti ka lang at magrelax. 

KAKAYANIN LOVE

kakayanin kong magintay.
apat na taon lang naman di ba?
basta ba babalik ka e.
kakayanin ko,

kakayanin kong maghintay,
basta ba ako lang dyan e.
bawal ang iba ha?
mata lang walang latay ng aagaw sa posisyon ko dyan.

kakayanin kong maghintay.
mabilis lang namang lumipas ang araw di ba?
maya-maya pa'y may mga trabaho na tayo.
wag kang makakalimot ha?

kakayanin kong maghintay.
basta ba may hinihintay nga e.
kakayanin ko,
basta pangakong walang sisira sa kasunduan.

kakayanin kong maghintay.
basta ba para sayo a.
kakayanin ko.
kung ikaw lang din naman.



-aja! :

Wag Kang Aayaw! Think POSITIVE.

          Pasado alas dose na ng madaling araw, maya-maya pa ay sisilip na ang araw. Heto ako, gising pa din at waring hindi pa bibisitahin ng antok. Patuloy sa pag-aaral, kumokopya ng mga leksyon namin nitong mga nagdaang araw. Sulat. Basa. Sulat. Basa. Paulit-ulit na proseso. Ako na lang ang gising dito sa bahay, talaga namang nakabibingi ang katahimikan. Binabasag ko na lang ito sa paraan ng pakikinig ng mga kantang pang-YFC sa youtube.com. Hindi ko na napapansing mabilis na lumipas ang oras. Naaliw ako sa mga awitin, nakakaligtaan ko ang pagod sa pag-aaral at pagsusulat. Ayos ito! Natapos ko na ang PSYCSTAT, CHEMISTRY naman maya-maya ay COMART- mga kursong pinipilit kong magustuhan, pinipilit kong unawain at mahalin.Sana mahalin din nila ako.

           Mahirap ang buhay kolehiyala. Sa totoo lang wala naman talagang madali sa buhay e kaya tiyaga talaga ang kailangan. Buong-buo ang loob kong makakabawi pa ako. Makakatayo sa aking pagkakadapa. Makakabangon sa malaking dagasa. Aral. Aral. Walang humpay sa pagbabasa at pagsusulat.

          Talaga ngang nakapagbabago ang kabiguan. Maaring makasira ng buhay, maari din namang makabuo ng pangarap. Kabiguan ay parte ng tagumpay para sa akin. Isang pagsubok na nagtuturo ng moral na kaalaman. Pagsubok na bumubuo sa pagkatao. Hagdan para sa kaunlarang-pansarili. Boses na babasag sa katahimikan nitong musmos nating mga isipan.

          Bakit ko ba nasasabi ang mga ito? Ano ang nagtulak sa akin para bitawan ang mga salitang ito?

          Nalaman ko at naramdaman ang pait na dulot ng kabiguan. Naranasan ko rin ang madapa, madaming beses na. Paulit-ulit. Bumabangon padin ako at hindi sumusuko sapagkat naniniwala akong maghihilom din ang mga sugat na aking natamo mula sa pagkakadapa, mawawala pa ang peklat sa pamamagitan ng mga ointment. Ano bang nais kong sabihin dito? Simple. Lahat ng problema ay may solusyon. Walang problemang hindi kayang lampasan at hindi lahat ng tagumpay ay makukuha ng puro sarap, kadalasang sa kabiguan sumisibol ang pinakamatamis na tagumpay.

          Naaalala ko ang paksang pinagtalunan namin ng isa sa mga paborito kong guro sa FAITH. "Kapag hindi ko nasagot ang tanong na ito, hindi niyo na rin sasagutan ito. " sabi nya. Agad ko namang tinutulan ang kanyang winika. "Hindi rin sir. Depende sa tao yan sir. Kung gusto niyang malaman ang sagot, patuloy yang maghahanap ng paraan. Hindi siya titigil hanggat makuha ito." Tutol ako kay sir dahil parang sinabi na din niya na kapag nabigo ang tao, dapat ngang tumigil na ito at isadlak na lamang ang sarili sa kalungkutan at pagkadismaya dahil wala ng pag-asa- ngunit MALI ito. Kung gusto nating makamit ang tagumpay, wag tayong tumigil sa paghahanap ng paraan. Wag tayong patatalo sa kabiguan. Gaya nga ng sinabi ng isa sa mga kaYFC ko sa sa kanyang mensahe para sa akin "Hindi dahil nadapa ka ay isasadlak mo ang sarili mo sa kalungkutan, bagkus gawin mo itong silya para maabot at mapaltan ang napunding ilaw." Tunay ngang hindi dapat tayo mawalan ng pag-asa. Dapat lang na magpatuloy at ituring na inspirasyon ang kabiguan. Ituring na malaking bagay na makapagtutulak sa atin para magpursigi, para patuloy na maghanap ng sagot. Para makita pang muli ang liwanag.

         Hindi ako susuko, makakabawi pa. Prelims pa lang naman e. Hindi niya ako pababayaan, mahal ako ng Panginoon at naniniwala ako sa kanya. Naniniwala akong may ilalabas pa ako. May maipapakita pa ako. May mapapatunayan pa. Hindi pa tapos ang laban, nagsisimula pa lang.

        Patuloy kong panghahawakan ang paboritong kataga ng aking ama "the road ahead of you is better great. Wag kang matakot sa isang subject, dapat ito ang matakot sayo dahil pag-aaralan mo siya ng mabuti."

        Tibay ng loob + wagas na pagmamahal para sa gawain+ sipag+ tiyaga+ positibong pananaw= tagumpay 

         

           

Alam mo ba?

Alam mo ba yung pakiramdam ng madapa?

Tipong sa tulong ng iba ay nangangapa.

Alam mo ba ang pakiramdam ng napag-iiwanan?

Tipong lahat ng bagay ay hindi magaan.

Alam mo ba ang pakiramdam ng inaapi?

Tipong hindi ka makasumbat, tila napipipi.

Alam mo ba ang pakiramdam ng isang galit na galit?

Ngunit ang magbulalas ng damdamin ay hindi pwedeng ipilit.

Alam mo ba ang pakiramdam ng bumabagsak?

Kasing sakit ng sampal, ang katotohanan sa mukha'y lumalagapak.

Alam mo ba ang pakiramdam ng isang kaawa-awa?

Talaga namang hindi mo mapapatawa.

Alam mo ba ang pakiramdam ng walang malapitan?

Nag-iisa sa oras ng kagipitan.

Alam mo ba ang pakiramdam ng pinagtatawanan?

Parang ikaw lang ang makasalanan.

Alam mo ba ang pakiramdam ng muntik-muntikan?

Tulad ng batang nakikipagsiksikan.

Alam mo ba ang pakiramdam ng napipilitan?

Sa pagkilos ay walang kalayaan.

Alam mo ba ang pakiramdam?

Ng taong nag-aasam.

Tipong tulad ng sa pagkain ay naiibig,

Walang pera kaya't nagtitiis sa isang tubig.

Alam mo ba?

Ramdam mo ba?

Na sa dibdib ko'y puno ng kaba.

Hindi! Sino nga ba sa inyo ang aba?

Kawayan To the RESCUE

Isang di-pangkaraniwang kaganapan ang tila bumuo sa di-pangkaraniwang araw naming magkakabarkada.

Taym ng P.E class noon at wala kaming  praktikal eksam. Ginugol lamang ng buong klase ang oras na iyon sa paglalaro ng badminton. Gaya ng dati, walang pagbabago- kaming magkakabarkada ay hindi pa rin marunong maglaro nito.

Nahati ang buong klase sa iba't ibang grupo. May singles badminton at mayroon din namang doubles badminton.

Noong una, apat lamang kami sa grupo na naglalaro- ako, si Marian, si Hanna at si Janet habang ang dalawa pa naming kabarkada na sina Leslie at Lourdes ay naglalaro kasama ang iba pang grupo ng barkada. Malungkot ang takbo ng laro, tila ba walang lakas ang bawat isa sa amin. Ni hindi man lamang namin mabuo ang abakada sa pamamagitan ng palitang pagpalo sa shuttle cock o feather. Talaga namang napakatumal. Ang mga minutong lumilipas ay talaga namang hindi produktibo, walang kwenta, walang saysay.

Hanggang sa lumapit na sa amin sina Leslie at Lourdes, humihingi ng tulong upang mabawi ang shuttle cock nila na sumampit sa isa sa mga makukulay na telang nakalaylay sa kisame ng covered court. "Paano ba namin ito kukuhanin?" bulong ko sa aking sarili. Nakita ko ang isang mataba malapad mahabang kawayang nakalapag sa papag. Agad ko itong hinawakan, itinayo hanggang sa maramdaman na rin ng aking mga kabarkada na ito ang marapat naming gawin. "itayo natin ang kawayan, buhatin natin." sambit ni Leslie. Agad naman naming itinayo ito ngunit hindi epektibo, hindi lumalaglag ang shuttle cock sa pagkakasampit nito. Nakatingin ang lahat ng tao sa amin ngunit tuloy pa rin kami. Kailangan namin ng estratihiya. "Huwag niyong buhatin ang kawayan."- agad namang sabi ko. Ewan ko kung bakit kusang lumabas sa aking bibig na iyon ang mas makakabuti. "Tama. Wag nating buhatin. Ihilig lang natin ang kawayan saka natin ito itulak pataas." Sa kabutihang palad, medyo tumalab ang teknik na ito; pero, hindi namin matyempuhan na sabay-sabay naming itinutulak ang kawayan. "Weyt lang. Sabay-sabay nating itulak. 1, 2, 3 push" s'yang winika ko. Paulit-ulit naming ginawa ang pamamaraang ito. "1,2,3 push." Sa wakas ay unti-unti ng pumapatak ang shuttle cock. Ayan, konting tulak na lang. Parang slow motion na pumatak ang shuttle cock. Tagumpay ang mission. Epektibo ang team work ng barkada. Masarap sa pakiramdam ang malasap ang tagumpay lalo na ng grupong may mabuting pagtutulungan. Nayakap na lamang namin ang isa't isa at unti-unti, isa- isang tumambad ang ngiti sa aming mga mukha. Hirap ay dinanas sa pagbuhat sa kawayan ngunit ligaya naman ang nakamtan sa tagumpay na nakamit.

Inilapag namin ang kawayan sa sahig. Sumandali pa ay lumapit din sa amin ang kabilang grupo ng magkakabarkada. "uy, yung sa amin din. Pakuha."- wika ni Agot. Walang pag-aalinlangan ay itinayo naming muli ang kawayan. Inulit ang nahangong teknik sa pagkuha ng nasampit na shuttle cock. Sa ikalawang pagkakataon ay nagtagumpay kami. Inilapag naming muli ang kawayan at ibinalik ito sa lugar na pinagkuhanan. "salamat"- sambit ni Mamads "Walang anuman" sabay-sabay naman naming sagot.

Hindi naglaon ay sama-sama na kaming anim sa paglalaro ng badminton. Bago pa man namin umpisahan ang laro ay nakita namin sina Eya, Elaine, Antonette at Gellie na binubuhat din ang kawayan para naman kunin ang shuttle cock nilang napasampit din. Mukhang nahihirapan sila. "Tulungan natin sila. To the rescue tayo."- wika namin ni Hanna. Walang pagdadalawang-isip ang naganap. Inilapag namin ang mga battledore o paddle at agad na tinahak ang direksyon papunta kayna Elaine. "Tulungan na namin kayo"- Marian. Tinulutan naman nila kami at hindi naman kami nabigo pa sa ikatlong beses. "salamat"- wika nila.

Kay sarap sa tainga ang marinig namin ang matatamis nilang pasasalamat. Salamat sa Kawayan to the Rescue. Naging daan ito para makatulong kami sa iba at para magkaroon ng mabuting koneksyon sa isa't isa. Para bang nasa isang team building activity kami at pagkuha ng nasampit na shuttle cock ang task namin. Ang goal ng team building? Mapatibay ang ugnayan, mapagana ang kalikutan ng isipan, mapalawak ang pananaw sa aplikasyon ng mga bagay sa buhay, maging resourceful at maging madidiskarte.

Kakaiba ang araw na ito. Ang kaninang mga minutong nilalaan sa paggawa ng di produktibong bagay ay napalitan ng mga sandaling nakagawa kami ng kabutihan at naging malaking tulong sa iba.

Hindi Komportable

Hindi ko mawari kung bakit ba napakabigat ng pakiramdam ko ngayong araw na ito. Hindi ko alam kung paano ako kikilos. Hindi ko alam kung anong mabuti kong gawin. Hindi ako mapakali.

Hindi normal ang araw na ito para sa akin, markang-marka sa aking kalendaryo-  Ika-tatlumpo ng Hulyo taong dalawang libo at labing isa, ganap na alas dose ng tanghali. Ang bigat. Ang saklap. May kung anong dilim ang bumulagta sa akin. Hindi ko na matukoy ang katotohanan sa pantasya. Tulala ako. Hindi umiibo. Pigil ang hininga. Pikit ang mga mata. Madilim, madilim talaga ang paligid. Parang nasa ibang mundo ako.

Katatapos lamang naming mananghalian ng aking mga kabarkada sa isang suking karinderya. Ang sasarap ng mga ulam na aming pinagpipilian- may lechong paksiw, adobo, afritada, chicken carrie, bicol express, sisig at tinola. Wooh! swabe ang tanghalian namin. Nakakainis lang talaga na may kakambal na hirap ang sarap. Hindi talaga madali ang buhay. Hindi. Hindi. Minsan, susubukan ang tibay mo. Darating ang problema kung kailan hindi ka handa.

Masaya na sana ang barkada: tawanan, kulitan, halakhakan nang biglang, "Mae! bakit ka tulala? Anong problema mo?". "Hndi. Hindi ko na kaya! wew." Namumutla na ako ng mga sandaling yaon. Hindi makakilos. Hindi makaimik. "Samahan niyo ako."- sambit ko habang nanggigilid na ang luha sa aking mga mata. Malaking problema ang aking dinadala at hindi ko ito mailabas, masyado kasing komplikado. Hindi ako handa. Hindi ko alam ang gagawin. Saan ako pupunta ngayon? "Tara na! tara na prend. Samahan ka na namin. Ilabas mo yang mabigat mong dalahin."- agad naman nilang sagot sa akin.

Napakabaet talaga ng aking mga kaibigan, wala na akong mahihiling pa. Pero, balik tayo sa kwento. Nagpunta kaming lahat sa bagong destinasyon. "Hintayin niyo ko ha? May tumatawag lang." Pagkatapos kong sambitin ang pahayag na ito ay pumasok na ako sa isang maliit na silid. Gaya ng ibang silid, may pinto ito, may ilaw, may... Abugsshhh. blooookkk. "Solong-solo ko ang silid na ito. Walang dudang masasagot ko ang tawag na ito." Pumostura na agad ako sa isang upuan. Tahimik na nagmumuni-muni. Hindi kagandahan ang amoy dito. Kulong ang lugar. Blooookkk. Ayan, tumatawag na naman! Ang kulit. Masakit at masaklap para sa akin ang mensahe ng tawag na ito. Nakakapanglambot. Nakapipigil-hininga. Nakapamimikit-mata. Nakapaninindig-balahibo.

Unti-unti akong dinadala ng oras sa kung saan-saang dimensyon. May nakikita  na ako ngayong kayumangging kulay. May karagatan din. May mga dahon, dahon ng sili. Maalingasaw ang amoy, pero natitiis pa.May naririnig akong paghimig ng isang babaeng tila lubos na naghihirap. Naramdaman ko ang sakit. Alin na nga ba sa mga nakikita at naririrnig ko ang totoo?.

Matapos ang ilang minutong pagtugon sa tawag, bumalik sa wisyo ang tila naligaw kong isipan." Kailangan ko ng burahin ang alaala ko sa silid na ito. Hindi kasi maganda." Kasabay ng paglagaslas ng tubig, naglaho ang mga imaheng aking nakita kanina. Napawi ang sakit na aking naramdaman. Naglaho ang masangsang na amoy. Natapos na ang tawag...Tawag ng kalikasan. 

Maligaya kong nilisan ang lugar at tinahak ang daan pabalik sa aking mga kabarkada. Hinintay nga nila ako. Hindi nila ako iniwan. "Salamat sa inyo. Sinamahan niyo ako sa paghihirap at dinamayan sa masaklap kong karanasan. Kayo ang kaibigan kong tunay. "

"Drama mo naman Mae. Ang kaibigan, natural ng nagtutulungan. Huwag kang mahihiyang magsabi ng problema. Nandito lang kaming lahat. Sa hirap at ginhawa."- sagot ni Laura.

"haha! madrama ka din pala e."

"oo nga ano?."

hahaha. Nabalot na ng kasiyahan ang paligid at tuluyan ng nabura ang masaklap na karansang nagpatigil sa aking hininga at nagpatindig sa aking balahibo. NAKAKATAKOT. NAKAKAHIYA.  Namangha ako sa tatag ng aking loob, nalampasan ko ang problema kahit hindi ako handa.

--takda sa PAHAYAG. :))

eto yung karagatan. :))

Pinaghugutan: Root

Unconscious Reason Behind Conscious Behavior

            I could consider my family a unique one. It consists of five members- father, mother, sister, brother and me. Uniquely as it goes, my parents managed to build a three-year gap in between their siblings. Even with that gap, I found it hard to manage a close bond with my brother. Reason!? Find out as I tell the story of my family.

            Way back my babyhood years, my father was an employee of “jueteng” now known as “Small Town Lottery” while my mother was an assistant manager at Divina’s Lechon. During those times, I was with my parents whose working far away while my siblings were with my grandparents. With this, the chance for having bonding moments with my brother and sister was very small causing the gap between me and my siblings most especially with my brother. The only time we could be together was when my parents go home once a week. Sometimes, let’s say these once- a- week-visits strike on weekdays so my brother and sister were on school and I was alone playing by myself. When they came home, they made their assignments until around 8pm, that time I was already asleep. In the morning, they’re getting ready for school while my parents and I are getting ready to go back to Quezon (place where they work).  This situation lasted for three years.

            After that, my parents decided to have their own business back here where we originally resides, but the three years without my siblings made it really hard for me to catch up the lost times where we could have a close relationship with each other. I thought it was a good start but it turn out to be the greatest factor of why I became aloof with my brother. Unlike other child I don’t have toys of my own so I reached for my brother’s stuff. This results to lot of fights between me and him.

            Are you now wondering why I’m not having gap with my sister!? Simple. She is a girl like me, she knows what I like and what I needed. Every day, after her school she gave me presents like candies and chocolates which made me really happy and let me love her more even more. She only manages to bring me presents because she saves her allowance. My mother was so cheap and she grew us up with the concept of “If you want something, you need to work for it” meaning to say you need to save money from the money she is giving you. This is also one of the things I adopted from her, being thrifty and determined to achieve the things you want.

            Years pass and now it is time for me to go to school. I turned out to be very talkative and cry baby. This maybe because I wanted affection, I wanted my existence to be recognized and I thought making out a scene could be of great help.

            School gave me lots of playmates. I became close to boys and even have a boy bestfriend. I really felt a brotherly love and treatment from my boy bestfriend.

Aware of mostly the style of boys, I became really attached to their way of life. I started to be like one of them. I became boyish. I saw this attitude as a great benefit. Women in the movies I’d seen before are underestimated, maltreated and were considered as a second-class citizen. Being boyish brought me to different level.

Schooling for me didn’t turned out to be so easy. I was being compared with other children who achieve lots of awards. I hate comparisons, I envy those children, and I turned insecure so I strive hard to be someone my parents would be proud of. I was determined to achieve success so I spent sleepless nights studying. Later, I achieved success. My parents are proud of me and I am now a valued child. They brag about me over their friends. It gave me a feeling of having a big responsibility of not disappointing them. I don’t want them telling sad stories of me someday. I always want them happy and proud.

My parents have this habit of monitoring my grades so I have to be focus; I have to be grade conscious. What’s bad with this!? I cried easily after a failure, it became so hard for me to accept the fact that life does not go smoothly. Due to being compared before, even though I hate comparisons; I often compare myself to others. Asking myself, why am I indifferent? Why others got grades higher than me? Why others live normally? How could they take schooling so easy?

These are the questions playing around my mind and now I’m still working out for the answers by building positive thoughts with the bitter things life has to offer.

A Fight between my Id, Ego and Superego

            I often encounter difficulty in deciding about things. My id, ego and superego are always arguing about what option is best to choose.

One particular decision I am always making was “whether to ask my parents for an extra money or not”. Like what I’ve said above, I had adopted my mother’s attitude of being thrifty so that I could buy the things I want and that I could have something to spend when emergency calls.

As a student who had little amount of allowance and lots of balances to pay, budgeting money is a must. Imagine the things a student involve herself with. A student naturally had lots of expenses. These involve seminar fee, transportation fee, school supplies’ fee, food fee, miscellaneous fee and project’s fee. My allowance obviously is not enough for those.

What I did is to prepare for those expenses ahead of time. I saved money even of little allowance but still the money I kept can’t provide me with all the things I need. That’s when the conflict among my id, ego and super ego arises.

My id tells me “go and ask your parents for an extra money. Come to think of it!? There might be some money left, you could use it and spend it to satisfy your material pleasure.” I could tell that my id had some good points, but I’m a woman whose life doesn’t lie on material pleasure.

My ego says “Ask when you needed. Ask for just an enough amount of money you needed. Nothing more, nothing less. Be exact. Make sure you’ll spend your money wisely and always think of the first things first. Learn to prioritize.” This is the usual thinking that I use to adopt and apply in my daily life. Being practical could lead you to the right path.

On the other side, my superego whisper to me this way: “If you need something, save for it super ahead of time. Save until you can save. Deprive yourself from eating too much. This will train you in being more independent, knowing that you had plans for yourself and that you don’t depend too much on your parents.” Yes, my superego had a point. But isn’t it too unfair if I deprive myself from eating too much? I mean with my physical condition (asthmatic and weak), what I need is to eat lots of food to survive.

This is just one of the instances in my life. There are lots of situations when the provinces of the mind had some debate and disagreements.

--Take home exam namin ito sa THEORIES :))

Kalayaang Lubos mula sa Tanikala ng mga Leon

Bumabalot ang dilim,

paligid ay unti-unting umiitim,

bumibisita na ang takip-silim,

tumatakbo ang oras ng palihim.

Isang araw ang muling lumipas

Kumaway ng sagisag-paalam

kamay ay ikinumpas

s'yang sa maghapon ay wakas.

Wakas ay simula,

at ang simula ay wakas.

Ngunit hindi sa paglipas nitong araw nagtatapos

Ang buhay ni Juan na nakagapos.

Nakagapos sa tanikala ng kahapon,

Sa mapait na karanasang dulot ng kahapon,

Sa bangungot na bitbit ng kahapon,

at sa kasalukuyang hatid ng kahapon.

Gumising ka Pilipinas!

Imulat ang mga mata,

diwang-makabayan ay dapat maglingas!

Mga hinagpis, paingaying parang lata.

Paalipin, huwag sa mga dayuhan

Mas lalong higit na huwag paalipin sa mga kababayan

Pagkat pagkaapi ay syang lagusan sa kamatayan

nitong mga damdaming binabalewala ng kamalayan.

Nasaan na ang iyong tapang,

na minana mo sa iyong lahi?

Ano ngayon't unti-unting sa palikod muli'y humahakbang,

at nagtatago sa saya ng dayuhang sa bayan ay malaki ang mithi.

Hahayaan bang mapawalang-bisa itong kalayaang nakamtan?

Hahayaan bang ang sarili ay maging sunud-sunuran?

Hahayaan na lang na sa pag-unlad ay paurong.

Hahayaan na lang na ang sarili ay api.

Panahon na para bumangon,

pagkat nakakapagpakulo ng dugo

itong kaapihang nililingon

Tara na't maging mga dakilang sugo.

Humanap na ng mga kakampi:

kailangan ng kasangga, katulong, kapanig, kaagapay, kasapi.

Paroo't parito, suyurin ang lahat ng dako

Tara! Tayo'y usong-usong.

Masarap manirahan sa sariling bayan.

wari ko'y mas masarap kung may kalayaan.

Kung saan tatakas ang ibon sa kapit ng mga leon,

kakampi ang mga manok sa kauri nitong ibon.

***takda sa PAHAYAG. :))